အက္ေဆးလွည္းတန္း အေၾကာင္း လွည္းတန္းအက္ေဆး
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရွိေသာ လူမ်ားထဲမွ ဆယ္ေယာက္လွ်င္ တစ္ေယာက္ႏွဳန္းသည္ စီးပြားေရး ျမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္တြင္ ေနထိုင္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ထိုရန္ကုန္၏ ေႏြးေထြးဆူေ၀ေသာ ရင္ခြင္ထဲ၌ လွည္းတန္းဆိုေသာ လမ္းဆံုတစ္ခုလည္း ရွိ၏။ ရန္ကုန္-ျပည္လမ္း၊ အင္းစိန္လမ္း၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းႏွင့္ လွည္းတန္းလမ္းဟူေသာ လမ္းၾကီးေလးခု စီးဆင္းေပါင္းဆံုျခင္းျဖင့္ ကမာရြတ္ျမိဳ႕နယ္၌ သူတည္ရွိေန၏။
လွည္းတန္းသည္ စည္ကားပါသည္။ အျခား စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား ေပါင္းစုမွဳ၌ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္ကို မမွီေသာ္လည္း ပညာေရးရင္းျမစ္မ်ား ေပါမ်ားလွေသာ ေနရာ ျဖစ္ပါသည္။ လွည္းတန္းဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ လူငယ္အတာ္မ်ားမ်ားက သင္တန္းတစ္ခုခုႏွင့္ တြဲ၍၊ လွည္းတန္းေစ်းႏွင့္ တြဲ၍၊ လွည္းတန္းစိန္ေဂဟာႏွင့္ တြဲ၍ ေျပးျမင္တတ္ၾကပါသည္။ ေန႔ေရာညပါ ေစ်းဆိုင္ၾကီးငယ္ျဖင့္ အသက္၀င္လွဳပ္ရွားေနေသာ ဧရိယာတစ္ခု ျဖစ္သလို လူငယ္မ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ စုစည္း သြားလာစရာ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း လွည္းတန္း၏ လမ္းမ်ား၌ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွည္းတန္းသည္ စည္ကားပါသည္။
လွည္းတန္းလမ္းဆံု၏ အထင္ရွားဆံုး ၀ိေသသလကၡဏာမွာ ေခတ္၏ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီမွဳ အနည္းငယ္ ပါေနေသာ္လည္း ေအးခ်မ္းေမြ႔ေလ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ Nightlife ျဖစ္ပါသည္။ ပ်ိဳမ်စ္သြက္လက္ လွပမွဳမ်ား၊ မီးေရာင္မ်ား၊ ေခတ္ေပၚ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းဆိုင္မ်ား၊ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္မွဳ ရနံ႔မ်ားျဖင့္ ညခင္းဖက္ လွည္းတန္းသည္ ေလျပည္ထဲမွာ တစ္လူလူ လြင့္ေနေသာ အလံတစ္လက္လို ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္……………
ဒါေတြက လွည္းတန္း၏ ျမင္သာထင္သာေသာ၊ အကာမွ်ေသာ၊ ဗဟိဒၶဆန္ေသာ၊ သူလိုငါလို သိၾကေသာ အျခင္းအရာမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ လွည္းတန္းဆိုေသာ လမ္းဆံုကေလး၏ တကယ္အႏွစ္သာရဟု ဆိုႏိုင္ေသာ၊ လူသိနည္းေသာ၊ အဇၥ်တၱဆန္ေသာ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။
လွည္းတန္းသည္ ကမၻာ့ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမွဳ အေမြအႏွစ္ေဒသတစ္ခု မဟုတ္ပါ။ အထက္က ဆိုခဲ့ေသာ လူဆယ္ဦးတြင္ က်န္ေသာ ကိုးဦးအနက္ အနည္းငယ္ကသာ လွည္းတန္းကို သိပါလိမ့္မည္။ လွည္းတန္းသည္ ကမၻာမေက်ာ္ပါ။ ကမၻာမေက်ာ္ရံုမွ်မက ျမန္မာလည္း မေက်ာ္ပါ။ သို႔ျငားလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၌ ပညာရင္ႏို႔ေသာက္စို႔ရင္း လွည္းတန္း၌ သြားလာ လွဳပ္ရွား ေနထိုင္သြားဖူးသူေတြ ထဲမွာျဖင့္ ကမၻာေက်ာ္၊ ျမန္မာေက်ာ္ေတြ အမ်ားၾကီး ပါ၀င္ပါသည္။ထိုသူေတြထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယခုလို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိုင္ေအာင္ အသက္ေသြးေခြ်း စေတး၍ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူ ေပးသြားသူမ်ား ပါသည္။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေပ၊ ဂီတ အႏုပညာရွင္ေပါင္း မ်ားစြာ ပါ၀င္ပါသည္။
တပ္မေတာ္၏ ဖခင္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ သခင္ေငြ ေခၚ ဗိုလ္ေစာေအာင္၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏု စသူတို႔မွသည္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္၊ ဒဂုန္တာရာ၊ သိန္းေဖျမင့္၊ လူထုေဒၚအမာ စေသာ စာေပပညာရွင္ၾကီးမ်ား၊ ပန္းခ်ီမုတ္သုန္၊ ကိုေန၀င္း၊ ကိုရဲလြင္၊ ခင္၀မ္း၊ ထူးအိမ္သင္၊ ခင္ေမာင္တိုး၊ ၀င္းမင္းေထြး၊ ေလးျဖဴ၊ ေသာ္ဒီေ၀၊ ဟယ္ရီလင္း စေသာ ဂီတပညာရွင္မ်ား…………
ဤကဲ့သို႔ ………….
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာ အထင္ကရ အမ်ိဳးသားေန႔…………..၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ လူငယ္ပညာတတ္မ်ား၏ ကြန္းခိုရာ ျမကြ်န္းညိဳညိဳ………….၊ ေနျခည္ေအာက္မွာ သိဂၤါရ ရသမ်ိဳးစံုတို႔ျဖင့္ တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေနေသာ အင္းယားေရျပင္…………….. စသျဖင့္ ကမာရြတ္ လွည္းတန္း၏ ရဲရင့္ တက္ၾကြ ျပံဳးရယ္ လြမ္းေမာဖြယ္ အေၾကာင္းအရာ ေပါင္းစံုတို႔ကို ကေလာင္စံုတို႔က ေရးသား၍ အက္ေဆးမ်ားအျဖစ္ Words Art Product မွ စုစည္းထုတ္ေ၀လိုက္ပါသည္။
ဖိုးေက်ာ့၊ ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း၊ တကၠသိုလ္ေရႊရီ၀င္း၊ စိုင္းေအာင္၀င္း၊ ကိုရိုးကြန္႔၊ ေမာင္သာခ်ိဳ၊ ၾကဴးႏွစ္၊ ေလးကိုတင္၊ ေႏြသင္ႏိုင္၊ ကိုထြားၾကီး၊ ဂ်ဴနီယာ၀င္း၊ ေသာ္ဒီေ၀၊ ကိုစိုင္း(Guitar Library)၊ သြင္ေမာင္ေမာင္၊ လူျငိမ္းခိုင္၊ ယူမိုး၊ ေမာင္ေကာင္း၊ ေအာင္ျပည့္စံု၊ မ်ိဳးျမင့္အုန္း၊ လြင္ေမာင္ေမာင္၊ ဥကၠာကိုကို၊ ေအာင္မိုး၊ ေကအိုေက(မာလာေဆာင္) ဟူသည့္ စာေပ၊ ဂီတ၊ ပညာေရး နယ္ပယ္မ်ားမွ ကေလာင္ေကာက္ေၾကာင္း လွပစြာ ေရးျခစ္ႏိုင္စြမ္းရွိသူ ၀ါရင့္ စာေရးဆရာၾကီးမ်ားမွသည္ လူငယ္မ်ားအထိ ကေလာင္အင္အား ၂၃ ဦး၊ အက္ေဆး ၂၃ ပုဒ္ ပါ၀င္ျပီး ရိုးရွင္းထင္ရွားစြာ “အက္ေဆးလွည္းတန္း” ဟု အမည္ေပးထားပါသည္။
ေရးသူစံုသလို အေရးအသားဟန္မ်ားလည္း စံုၾကသည္။ သုတဦးစားေပး၍ ရသ အနည္းငယ္ ေရာေမႊေရးၾကသလို ရသဘက္ လံုး၀ ယိမ္းေသာ ျဖစ္စဥ္ျပ အေရးအသားမ်ိဳးလည္း ေတြ႔ရ၏။ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပေနေသာ အက္ေဆးေတြ ပါသလို ေမာ္ဒန္စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔သီထားေသာ စာစုအခ်ိဳ႕လည္း ပါ၀င္ေနသည္။ ၀တၳဳတို ခပ္သြက္သြက္ စတိုင္ေတြ႔ရသလို လွည္းတန္းႏွင့္ ပတ္သက္ယွက္ႏြယ္ဖူးေသာ ငယ္ဘ၀၊ အတိတ္ဘ၀၏ လြမ္းေမာ္ဖြယ္ အိပ္မက္မ်ားကိုလည္း ဤစာအုပ္ထဲတြင္ ဖြင့္ခ်ျပထားေလသည္။
ဤစာအုပ္သည္ လက္မွမခ်ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းပါသည္ဟု ခပ္ျပိန္းျပိန္း စာအုပ္အညႊန္း စကားမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ မေျပာလိုပါ။ စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္အၾကိက္ခ်င္း တူမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေသာ အက္ေဆးအခ်ိဳ႕၏ အပိုင္းအစမ်ားကို အျမည္းသေဘာ ေဖာ္ျပေပးလိုပါသည္။
ဆရာဖိုးေက်ာ့၏ “လွည္းတန္းက က်ားမ်ား” တြင္…………..
ထိုစဥ္က ဓားျပရန္သာမဟုတ္ သားရဲတိရိစာၦန္တို႔၏ အႏၱရာယ္လည္း ရွိသည္။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၀၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂ ရက္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၆၄ ခု၊ တေပါင္းလဆန္း ၅ ရက္၊ တနလၤာေန႔က ေရႊတိဂံုေပၚတက္ေသာ က်ားကို လွည္းတန္းမွ ျခံလုပ္သားမ်ားက စတင္ေတြ႔ရွိကာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ထိုက်ားသည္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ေပၚသို႔ မေရာက္မီ ပုဇြန္ေတာင္ အမဲသတ္ရံု အနီးရွိ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ား၏ ဟင္းရြက္ခင္းထဲသို႔ ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း ေျခရာ ေတြ႔ရသည္။ထို႔ေနာက္ ကုကၠိဳင္းေရကူးကန္ဘက္ရွိ ျခံတစ္ျခံတြင္ ႏြားမတစ္ေကာင္ကိုလည္း သတ္စားသြားေသးသည္။ ေဘာင္ဒရီ (ယခု ဓမၼေစတီ)လမ္းရွိ အိမ္တစ္အိမ္၏ မီးဖိုေခ်ာင္ အတြင္းသို႔လည္း ၀င္လာခဲ့ေသးသည္ဟု သိရသည္။ က်ားသည္ ပဲခူးရိုးမဘက္မွ လမ္းမွား၍ ျမိဳ႕တြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာဟန္ တူသည္ဟု အဂၤလိပ္ အမဲပစ္မုဆိုးမ်ားက ဆိုၾကေပသည္။ ထိုအခ်ိန္က ပဲခူးရိုးမ ေတာင္စြယ္ရွိ ေလွာ္ကားကန္မွာ တည္ေဆာက္ေနဆဲ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
ဟု လွည္းတန္း၏ ယခင္က စိုက္ပ်ိဳးေရးျခံမ်ားကို အားထားေသာ စီးပြားေရး အေနအထား၊ အဂၤလိပ္ေခတ္က ေရႊတိဂံုဘုရားကို က်ားတက္စဥ္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္က ႏွိမ္နင္းပံု၊ ေမွာ္ဘီနတ္ၾကီးက မိန္းမပ်ိဳတစ္္ဦးကို ၀င္ပူးပံု စသျဖင့္ ထူးဆန္းေသာ သမိုင္းေနာက္ခံ အခ်က္မ်ား သိရ၏။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အတိတ္သမိုင္းထဲက လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အျဖစ္ကေလးမ်ားကို ဆရာေမာင္သာခ်ိဳ၏ “ရတနာကန္ၾကီးရဲ့ အခန္းေလးမ်ား” ၌ ခံစားဖတ္ရွဳႏိုင္ၾကပါသည္။
အဓိပတိ လမ္းမၾကီး ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူထားေသာ ပဲခူးေဆာင္ အေပၚဆံုး သံုးထပ္က အခန္းနံပါတ္ (၁၁၃) သည္ ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ သြားသြား ေခ်ာင္းၾကည့္မိသည့္ အခန္း ျဖစ္ပါသည္။ ေသာ့ခေလာက္ေလးက ထာ၀ရ ခ်ိတ္လို႔။ ကိုေအာင္ဆန္း ဆိုသည့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ တစ္ကိုယ္စာ ေနထိုင္သြားခဲ့သည့္ အခန္းကေလး။ သစ္သား တရုတ္ကပ္ေလးကို အသာဆြဲဟကာ အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူမေနသည့္ အိမ္အိုၾကီး တစ္လံုးလို မွဳန္မွိဳင္းတိတ္ဆိတ္လို႔။ လူတစ္ေယာက္ လဲေလ်ာင္းရာ သစ္သားကုတင္ေလး တစ္လံုးက နံရံဘက္ဆီ အတင္းတိုးကပ္ကာ ဖုန္ေတြ အလူးလူးနဲ႔။ စာေရးစားပြဲကေလးရယ္၊ ကုလားထိုင္ေလး တစ္လံုးရယ္၊ သစ္သားကုတင္ေလး ေအာက္က ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ အရိပ္ေအာက္မွာ သံေသတၱာကေလးတစ္လံုး ထင္ပါရဲ့။ နံရံတစ္ေနရာမွာ ေယာက်္ားေဆာင္း ဖဲထီးတစ္လက္ကို ခ်ိတ္လို႔။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေနထိုင္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘဲ ထာ၀ရ ေသာ့ခ်ိတ္ပိတ္ခတ္ကာ အမွတ္တရ အျမတ္တႏိုး ထိန္းသိမ္းထားခဲ့တဲ့ အခန္းကေလးပဲ မဟုတ္လား။
ဆရာ ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း၏ သိသေလာက္ ေရးျပထားပါသည္ ဆိုေသာ “ကမာရြတ္လွည္းတန္း၏ သမိုင္းမွတ္တိုင္မ်ား” ကလည္း အတိတ္၏ အခ်က္အလက္မ်ား မွတ္သားသိရွိဖြယ္ စံံုလင္ပါသည္။လွည္းတန္းထိပ္၏ အေနာက္ေျမာက္ဘက္တြင္ လွည္းတန္းေစ်းသည္ ယခုရွိေသာ ေနရာတြင္ ရွိပါသည္။ လွည္းတန္းထိပ္တြင္ ထင္ရွားေသာ ေနရာသံုးခုမွာ အေသာကစတိုး၊ ယူနီယံဓာတ္ပံုဆိုင္ႏွင့္ ၀င္းဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ အေသာကစတိုးသည္ အေရွ႕ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူေနျပီး ယူနီယံဓာတ္ပံုဆိုင္ႏွင့္ ၀င္းဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တို႔မွာ ေျမာက္ဘက္ (အင္းစိန္ဘက္) သို႕ မ်က္ႏွာမူေနပါသည္။ …………………………….. ထိုအခ်ိန္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ထူးထူးျခားျခား ေဆာင္ရြက္ခ်က္ တစ္ခုကို ဤေနရာတြင္ မွတ္တမ္းတင္သင့္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ လွည္းတန္းထိပ္သုိ႔ မီးကူးေတာ့မည္ကို သိေသာအခါ ထိုေနရာရွိ ဆိုင္မ်ား၊ အိမ္မ်ားထဲမွ ပစၥည္းမ်ား အားလံုးကို သယ္ယူ၍ လွည္းတန္းအ၀ိုင္းေပၚတြင္ တင္ထား ေပးသည္။ သူတို႔ကို ဘယ္သူက ေခါင္းေဆာင္၍ မည္ကဲ့သို႔ ၾကီးၾကပ္ျပီး လုပ္လိုက္သည္ မသိပါ။ အိမ္မ်ားအားလံုး ျပာက်ျပီးသြားေသာ အခါတြင္ အ၀ိုင္းေပၚ၌ ပစၥည္းမ်ားသည္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အပံုလိုက္ ခ်ထားျပီး ျဖစ္သည္။ အိမ္နံပါတ္မ်ားကိုပင္ ခြာယူ၍ ပစၥည္းမ်ား ေရွ႕တြင္ ေထာင္ထားေပးသည္။ ၀င္းဆံပင္ညွပ္ဆိုင္၊ အေသာကစတိုး၊ ေရႊဗဟိုရ္၊ ယူနီယံ ဓာတ္ပံုဆိုင္မွ ပစၥည္းမ်ားမွာလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အပံုလိုက္ ခ်ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အျခား လုပ္ငန္းမ်ားကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ မီးေလာင္ျပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္ အၾကာတြင္ ထိုပစၥည္းပံုမ်ား ၾကားတြင္ ၀င္းဆံပင္ညွပ္ဆိုင္သည္ သူ၏ လုပ္ငန္းမ်ား ျပန္လည္၍ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
လွည္းတန္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး တစ္ခု၌ သူေတြ႔ဖူးခဲ့သည့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဆိုေသာ ဂီတအေပၚ ကူးလူးခို၀င္လြန္းလွေသာ အႏုပညာ၀ိညာဥ္တစ္ခု ရွိသူ လူငယ္တစ္ေယာက္မွ ထူးအိမ္သင္ ျဖစ္လာခဲ့ပံု ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ကိုစိုင္း(Guitar Library) က “အတိတ္ႏွင့္ အရိပ္ေတြ ၾကားက လွည္းတန္းႏွင့္ကြ်န္ေတာ္” တြင္ အခုလို လွစ္ဟေျပာျပခဲ့ပါသည္။
မႈန္ျပျပ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ရွိခဲ့တဲ့ “ခရမ္းျပာ” လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဗန္က်ဴးလို႔ေခၚတဲ့ ႏိုပဆီသံဗူးမွာ ကပ္က်န္ေနတဲ့ ႏို႔ဆီေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ခပ္ျပင္းျပင္း လက္ဖက္ရည္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူေသာက္ရင္း စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ အရသာကို မေမ့ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီဆိုင္မွာပဲ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဟာ သူ႔အေခြၾကမ္းေလးကို လာဖြင့္ျပခဲ့ပါတယ္။ Aces တီး၀ိုင္းနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ အေခြၾကမ္းေလးဟာ သိပ္ျပီး စြဲမက္စရာ မေကာင္းဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ရေပမယ့္ တစ္ေန႔မွာ “ထူးအိမ္သင္” ရယ္ဆိုျပီး ျမန္မာျပည္ ဂီတေလာက္အတြင္း ေအာင္ျမင္တဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ ျဖစ္လာေအာင္ အဲဒီ “နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား” ဆိုတဲ့ အေခြကပဲ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ ေရာ့ခ္ဂီတ၏ ေမြးကင္းစအခ်ိန္က ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာမ်ားကို လွန္ၾကည့္မည္ ဆိုပါက လွည္းတန္းလမ္းဆံုကလည္း တစ္ခန္းတစ္က႑၌ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးသည္ကို ေတးေရးဆရာ ေသာ္ဒီေ၀၏ “လွည္းတန္းရဲ့ ေရာ့ခ္ဒိုင္ယာရီ” တြင္ ဖတ္ရွဳႏိုင္ၾကပါသည္။
မႏွစ္က လႊင့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျမ၀တီက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ “ရွင္သန္ေနေသာ သီခ်င္းမ်ား” အစီအစဥ္မွာ ေျပာခဲ့သလို တီး၀ိုင္းနာမည္ကို စၾက၀ဠာမီးျပတိုက္မ်ားလို႔ ေပးထားျပီး Lead ဂစ္တာကို အဲဒီတုန္းက ကိုေအာင္ႏိုင္ ေနာက္(ပီလြန္)က တီးေပးပါတယ္။ Bass ဂစ္တာကိုေတာ့ လက္ရွိ ျမန္မာျပည္ရဲ့ Rock Monster ျဖစ္တဲ့ ေလးျဖဴက တီးပါတယ္။ သူတို႔အားလံုး ကမာရြတ္ လွည္းတန္း ထန္းတပင္လမ္းက အေဆာင္မွာ ေနသြားသူေတြေပါ့။
ထို႔အတူ လွည္းတန္း၌ ၾကီးျပင္းလာသူ မ်ားက ေျပာျပေသာ လွည္းတန္း လူငယ္မ်ား၏ ငယ္ဘ၀ ရင္ခုန္သံမ်ား၊ ထိုစဥ္က ရွိခဲ့ေသာ လွည္းတန္းအ၀ိုင္းၾကီးေပၚတြင္ စြန္လႊတ္ၾကပံု၊ ဓနိမိုး၊ ေရနံေခ်းသုတ္၊ မီးကင္းေစာင့္ စေသာ အလုပ္မ်ိဳးစံုကို လူငယ္မ်ား တစ္ႏွစ္ပတ္လည္လံုး လုပ္ၾကျပီး ပိုက္ဆံစုကာ သၾကၤန္ကာလ၌ စတုဒီသာ လွဴဒါန္းၾကပံု၊ အတိတ္တုန္းက လွည္းတန္းလမ္းဆံုေလး၏ လူေနမွဳ ပံုစံမ်ားႏွင့္ ရုန္းကုန္လွဳပ္ရွား ျဖစ္တည္မွဳမ်ား၊ ငယ္ဘ၀ ရယ္စရာ ေမာစရာ ျဖစ္ရပ္ေလးမ်ားကို ဆရာ သြင္ေမာင္ေမာင္၏ “ရပ္ကြက္ေလးရဲ့ ဘ၀စာမ်က္ႏွာ”၊ ဆရာမ်ိဳးျမင့္အုန္း၏ “ေရဒီယိုလွည္းတန္း” ဟူေသာ အက္ေဆးမ်ားတြင္ ခံစားသိရွိႏိုင္သည္။ တစ္နည္းဆိုေသာ္ လွည္းတန္းဆိုေသာ အရပ္ေဒသတစ္ခု၏ ရင္ခုန္သံကို ထပ္တူလိုက္၍ ခံစားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားထဲမွ ဟာသေျမာက္ေသာ ငယ္ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳ တစ္ခုကို ဆရာလြင္ေမာင္ေမာင္၏ “အလြမ္းမွန္ကူကြက္မ်ား” တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ရသည္။
ထိုေန႔ညဦးပိုင္းက ရက္ကြက္ေကာင္စီရံုးတြင္ အေဆာင္ပိုင္ရွင္၏ တိုင္တန္းမႈေၾကာင့္ အေဆာင္ေရွ႕တြင္ ေအာ္ဟစ္ဂီတာတီးခဲ့သူမ်ားအား သက္ဆိုင္သူမ်ားမွ ဆံုးမစကား ေျပာရန္ေခၚလာသည္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး အံုးအံုးကၽြတ္ကၽြတ္ႏွင့္ ရက္ကြက္ေကာင္စီရံုးသို႔ လာၾကည့္ၾကရာ သက္ဆိုင္သူမ်ားပင္ ရံုးထဲသို႔ေရာက္ရန္ မနည္းတိုးယူရ၏။ ထိုအကြက္ကိုျမင္ေသာ ေရႊက်ီးသည္ ကၽြန္ေတာ့ညီ၀မ္းကြဲအား အညာသားဆိုင္မွ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေပါင္း (၂၀)ႏွင့္ မုန္႔မ်ားအား ရံုးမွ မွာခိုင္းသည္ဆိုျပီး သြားမွာေပးရန္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ဖိန္႔လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီ၀မ္းကြဲကလည္း အညာသားဆိုင္မွ လက္ဖက္ရည္ခြက္ (၂၀)ႏွင့္ မုန္႔မ်ား မွာေပးလိုက္၏။ အညာသားကလည္း ေရာင္းခ်င္လြန္းသျဖင့္ မေမးမစမ္းေတာ့ဘဲ ဗန္းႀကီး ဗန္းငယ္မ်ားျဖင့္ လူၾကားထဲတိုး၍ ရံုးထဲသို႔ လက္ဖက္ရည္ခြက္မ်ားႏွင့္ မုန္႔မ်ား သြားခ်ေပး၏။ ရက္ကြက္လူႀကီးမ်ားကလည္း မေမးျမန္းမိဘဲ ထိုလက္ဖက္ရည္မ်ားကို သံုးေဆာင္ရင္း အမႈကိစၥကိုရွင္း၏။ ဆံုးမၾသ၀ါဒမ်ား ရွည္လ်ားစြာ ေျပာဆိုျပီးေနာက္ ထိုဂစ္တာသူရဲေကာင္းေလး မ်ားအား ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ဤတြင္ ျပႆနာ တစ္ရပ္ ထပ္ေပၚလာသည္။ ထိုလက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔မ်ား မည္သူမွာခိုင္းသနည္း ဆိုသည့္ကိစၥပင္။ ဟိုလူေမး ၊ ဒီလူေမးႏွင့္ ပြက္ေလာရိုက္ရင္း ဆိုင္ရွင္အညာသားကို ေခၚေမးသည္။ အညာသားလည္း ေခါင္းမ်ား ကုတ္လ်က္ လာမွာသည့္သူကို မေျပာႏိုင္။ ထို႔ေနာက္ မေနႏိုင္ေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ေခါင္းတခါခါယမ္းရင္း လက္ဖက္ရည္ဖိုးေငြကို ထုတ္ေပးရေလေတာ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ ေရႊက်ီးက ေမႊတတ္ရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆံုေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ သူမို႔၀င္လာလွ်င္ အားလံုး မ်က္ခံုးလွဳပ္ေနရ၏။
ဥကၠာကိုကို၏ “သုညႏွင့္ သူ၏ မိုးရာသီ”၊ ေမာင္ေကာင္း၏ “ခပ္က်ဲက်ဲပဲ”၊ ေအာင္မိုး၏ “ကမာရြတ္မွာ တစ္ညတာ”၊ ေကအိုေက(မာလာေဆာင္)၏ “တည္ျမဲေနတဲ့ ေျပာင္းလဲျခင္း” တို႔၌ ၀တၳဳဆန္ေသာ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳ၊ ခံစားခ်က္ အေရးအသားမ်ား ေတြ႔ရသည္။ ယူမိုး၏ “ျဖာထြက္ျခင္း” ကေတာ့ တုိတုတ္ေသာ အေတြးအျမင္ အက္ေဆး တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ျပီး ေအာင္ျပည့္စံုေရးေသာ “လွည္းတန္းရုပ္ရွင္” မွာေတာ့ ေမာ္ဒန္အေရးအသားဆန္ဆန္ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးသို႔ ေရာက္ခါစ လူငယ္တစ္ေယာက္ အင္းလ်ားကန္ကို ေတြ႔ခ်င္သျဖင့္ လွည္းတန္းနားတြင္ လိုက္ရွာရင္း လမ္း၌ ဆံုေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ေမးမွ တည့္တည့္မတ္မတ္ ေရာက္ခဲ့ပံု၊ တိုက္ဆိုင္စြာ ထိုေကာင္မေလးႏွင့္ အလုပ္တြင္ ျပန္ဆံုျပီး ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့ပံုဇာတ္လမ္းသြား အက္ေဆးေလးအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ဘ၀ႏွင့္ရင္းေသာ ခံစားမွဳ ေမာ္ဒန္စာတမ္းငယ္ တစ္ခုအျဖစ္လည္းေကာင္း “သုညႏွင့္ သူ၏ မိုးရာသီ” က ဖတ္၍ ေကာင္းေပသည္။
လမ္းတစ္၀က္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ မိန္းေပါက္၀ကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ဆက္ေလွ်ာက္ေသာ္လည္း အင္းလ်ားကုိ မေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွ ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ ေကာင္မေလးတစ္ဦးကို ေစာင့္ကာေမးျမန္းရသည္။ ေရွ႕တည့္တည့္ ဆက္ေလွ်ာက္ကာ မီးပြိဳင့္ေရာက္ပါက ဘယ္ဘက္ခ်ိဳး၍ လမ္းဆံုးသည္ အထိသြားရန္ ေကာင္မေလးက လမ္းညႊန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးဆက္သည္။ ေတြ႔ပါသည္။ အင္လ်ားကန္။ တီဗီထဲမွာ ျမင္ေနက်ျဖစ္၍ အလြယ္တကူ မွတ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀မွာ တလြဲတေခ်ာ္ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ေသာ အင္းလ်ားကန္ႀကီးကို
လက္ၫိႈးထိုး လမ္းၫႊန္ေပးခဲ့ေသာ ထိုေကာင္မေလးကိုလည္း ေက်းဇူး ဥပကာရ တင္ရွိပါသည္…………………………….
ေမလမွာေမြးေသာ ေကာင္မေလးက ဇြန္လ(၁)ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့ကို အေျဖေပးသည္။ သူ႔အေျဖ မွန္ကန္ ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အမွတ္ျပန္ေပးရေလသည္။ သူႏွင့္ ရည္းစားျဖစ္ျပီး မၾကာမီမွာ လြန္ခဲ့ေသာ (၂)ႏွစ္ခန္႔က အင္းလ်ားကန္သို႔ မသြားတတ္ေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ေတာ့ “ဟာ” ခနဲ အံ့အားသင့္ကာ ကၽြန္ေတာ့ကို အၿပံဳးတစ္၀က္ျဖင့္ ၾကည့္သည္။ “နဖူးစာ ရြာလည္သည္” ဟူေသာ စကားပံုကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေသာေၾကာင့္ သူမကို အက်ယ္တ၀င့္ မရွင္းျပျဖစ္ပါ။
တစ္ခ်ိန္က လွည္းတန္းလမ္းဆံုကို ဗဟိုလမ္းမဘက္ ေကာင္းကင္မွ ျမင္ရပံု ပန္းခ်ီကားျဖင့္ မ်က္ႏွာဖံုးတြင္ ဘေဌးၾကည္က သရုပ္ေဖာ္ေပးထားပါသည္။ ပံု၏ ညာဖက္ေထာင့္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ အင္းယားကန္တို႔ကို ပါရွိေနသလို လွည္းတန္း အ၀ိုင္းၾကီးေပၚတြင္ လူမ်ား စြန္လႊတ္ေနၾကပါသည္။ သစ္ပင္ေတြ ေပါမ်ားေသာ ရပ္ကြက္ကို အိမ္ေလးေတြ ညီညီညာညာႏွင့္ ေတြ႔ရသလို ေသခ်ာၾကည့္လွ်င္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလးေရွ႕တြင္ သံဃာတစ္ပါး၊ ၀တ္ျပဳေနသူတစ္ဦးႏွင့္ တံျမက္လွည္းေနသူ ကပၸိယတစ္ဦးကိုပါ ေတြ႔ႏိုင္ေသာ အေသးစိတ္ ပံုေလး ျဖစ္ပါသည္။ ပံုထဲက လွည္းတန္းဘူတာ၊ ကန္ထရိုက္တိုက္ျမင့္မ်ား မရွိေသးေသာ ရပ္ကြက္ႏွင့္ ပန္းခ်ီကားထဲက အေနအထား အားလံုးသည္ လွည္းတန္း၏ ငယ္ဘ၀က ရိုက္ခဲ့ဖူးေသာ ဓာတ္ပံုတစ္ခ်ပ္ႏွယ္…………။
ထို “အက္ေဆးလွည္းတန္း” ဆိုေသာ စာအုပ္ေလးကို ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ျဖန္႔ခ်ိလိုက္ျပီ ျဖစ္ျပီး ၁၈၀၀ က်ပ္ျဖင့္ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားတြင္ ၀ယ္ယူႏိုင္ပါသည္။
